Του Γιώργου Σκάμπουλου, Associate LL.M.
Έχει τεθεί στην ελληνική θεωρία και νομολογία το ζήτημα της ευθύνης του ιατρού, ο οποίος κατ΄ αντικειμενική κρίση διαθέτει αυξημένα προσόντα σε σχέση με το μέσο ιατρό της ειδικότητάς του. Ως ιατρός με αυξημένα προσόντα μπορεί να θεωρηθεί εκείνος που πχ. κατέχει ακαδημαϊκό τίτλο, είναι διευθυντής κλινικής, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής ή έχει μεγάλη πείρα σε συγκεκριμένο τύπο ιατρικών πράξεων. Στη θεωρία υποστηρίζεται η γνώμη ότι τα αυξημένα προσόντα του ιατρού λαμβάνονται υπόψη όταν ιατρός και ασθενής συνδέονται με σύμβαση ιατρικής αγωγής, επειδή σε αυτή την περίπτωση ο ασθενής, στο πλαίσιο της σχέσης εμπιστοσύνης που αναπτύσσει με τον θεράποντα ιατρό του αποβλέπει στα υποκειμενικά του χαρακτηριστικά αλλά και στις ειδικές του γνώσεις.
Δεδομένης της πλούσιας εξειδίκευσης που υφίσταται εντός των κόλπων της ιατρικής επιστήμης, η νομολογία έχει θέσει ως μέτρο επιμέλειας για τη νομιμότητα της συμπεριφοράς του ιατρού το μέσο, συνετό ιατρό της ειδικότητάς του. Στην ελληνική νομολογία, συνεπώς, τα αυξημένα προσόντα του ιατρού δε μεταβάλλουν κατ΄ αρχήν το μέτρο επιμέλειας του μέσου, συνετού ιατρού της οικείας ειδικότητας. Υποστηρίζεται, ωστόσο, ολοένα και περισσότερο η άποψη ότι είναι de lege ferenda αποδεκτή η «περαιτέρω εξειδίκευση του προτύπου της οφειλόμενης επιμέλειας με αντικειμενικά μετρήσιμες ιδιότητες, όπως πχ. μεταπτυχιακές σπουδές ή μετεκπαίδευση» (ΕφΛαρ 298/2015, ΠΠρΛαρ 56/2014, ΠΠρΑθ 1912/2014, ΠΠρΛαρ 191/2012). Με άλλα λόγια, επί παραδείγματι, στις περιπτώσεις που υφίσταται αντικειμενικά μετρήσιμη εξειδίκευση, υπό τη μορφή μεταπτυχιακού τίτλου, ως μέτρο επιμέλειας μπορεί να τεθεί ο μέσος, συνετός ιατρός της οικείας ειδικότητας, ο οποίος κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο.
Συμπερασματικά, κατά το ελληνικό δίκαιο, το μέτρο ευθύνης του ιατρού είναι ο μέσος συνετός ιατρός της ειδικότητάς του, ωστόσο το εν λόγω κριτήριο φαίνεται να οδεύει προς περαιτέρω εξειδίκευση έτσι ώστε να ανταποκρίνεται περισσότερο στις παραμέτρους που υπαγορεύει η ιατρική πραγματικότητα.
